5 ► rijden in Namibië

Nog steeds ben ik bezig om in vogelvlucht een eerste oriëntatie van onze reis in Namibië en Botswana te beschrijven. Dat betekent dat ik probeer voor de lezer en voor mijzelf iets van de sfeer van die landen over te brengen. Ik stel me zo voor dat het rijden in Namibië een bijzondere ervaring is. Verlaten wegen met af en toe een stofwolk die een tegenligger aankondigt. Even een lichtsein, een opgestoken hand en voorbij is hij. Al snel zal ook de stofwolk in de achteruitkijkspiegel neergedaald zijn en hebben we het rijk weer alleen. Het lijkt wel wat saai, dat landschap met veel zand, stenen en hier en daar wat struikgewas, maar het is wel de oudste woestijn op aarde: de Namib. En dan de kleuren. Overweldigend, zo staat er in de reisboekjes. De wegen schijnen er overigens prima te zijn vandaar ook dat we niet perse een 4-wheel drive nodig hebben. Alleen als je in het noorden de nog niet zo bekende routes zou nemen is het wel handig wat extra power te hebben. Toch is slechts 11% van de wegen geasfalteerd en bestaat de rest uit goede gravel- of zoutwegen. Onderweg moet je wel op je hoede zijn: er zijn kennelijk nogal eens onverwachte bochten (kan het me niet voorstellen) en af en toe kan er ook wel wildlife voor je bumper opdoemen! 

Maar zo'n vaart zal het niet lopen. Je moet ook zorgen uiterlijk om 4 uur op je plaats van bestemming te zijn in verband met het invallen van de duisternis. Aangeraden wordt ook om altijd voldoende benzine in je tank te hebben. Er zijn kennelijk ook erg weinig leuke restaurantjes onderweg om even wat te drinken. Ik moet ook in de gaten houden of er een krik bij de huurauto wordt meegeleverd. Gelukkig heb ik wel eens een band verwisseld, maar toch hoop ik dat dat niet nodig zal zijn. Een ander advies is ter plaatse twee jerrycans te kopen, een voor benzine en een voor water. Van een vriend krijg ik de tip om de cans duidelijk te markeren. Dat voorkomt ernstige problemen.

4 ► zintuiglijke ervaring

In mijn vorige blog schreef ik over het robbenreservaat. Vanuit Swakopmund is dat een uurtje langs de kust rijden naar Cape Cross. Lezend over deze kolonie weet ik eigenlijk niet of het wel zo'n goed idee is om dit uitstapje te maken. Naar het schijnt kun je daar dan nog dagen plezier van hebben in de vorm van de stank die in de kleren en in de auto is blijven hangen. Geen aanlokkelijke gedachte, alhoewel het natuurlijk wel een prachtig gezicht zal zijn zoveel robben op een kluitje. We zien nog wel of we dit gaan doen. Er zijn ongetwijfeld nog andere mooie dingen te zien langs de Skeleton Coast, alhoewel al die scheepswrakken in een heftige branding mij nu ook weer niet zo aantrekkelijk lijken, bovendien is daar dan vermoedelijk wel een 4-wheel drive voor nodig.

We rijden vervolgens naar Damaraland en overnachten in het plaatsje Twyfelfontein waar we een paar dagen zullen blijven. We gaan hier wat ritjes in de omgeving maken en hopen op een ontmoeting met de woestijnolifant en de hier levende Damara stam. In dit gebied zijn ook rotstekeningen te zien en is er een versteend woud. We gaan dan misschien ook op zoek naar de Spitzkoppe, de Matterhorn van Namibië. Damaraland is één van de mooiste landschappelijke gebieden van Namibië.

De Damara's horen tot de oudste bewoners van Namibië. Zij kwamen rond 900 nChr uit West Afrika getrokken en waren voornamelijk bezig met de jacht. Door de komst van de Duitse kolonisatoren is dat allemaal veranderd en werken ze nu in kopermijnen en op commerciële bedrijven. Het is dus nog maar de vraag of we ze te zien krijgen. Je ziet nog wel eens in Afrika en andere minder ontwikkelde landen dat er voor de toeristen speciaal een groepje oorspronkelijke bewoners met hun authentieke bezigheden te bezichtigen zijn. We hebben dat in Peru gezien op het Titicaca Meer. Het is de vraag of ik als we zo'n nederzetting tegenkomen het onderscheid kan maken. Maar misschien is het toch wel leuk om hen te ontmoeten.

3 ► het begin

De regentijd is van november tot en met april en dan is het zeer warm en vochtig. Voor zuidelijk Afrika geldt dan ook als meest ideale reistijd de periode vanaf half mei.

We vliegen op Johannesburg van waaruit we de volgende ochtend naar Windhoek gaan met Air Namibia. Daar staat een auto voor ons klaar en begint ons avontuur pas echt. In vogelvlucht ziet het er als volgt uit: met de auto zullen we twee weken door Namibië trekken waarna we vanuit Windhoek via Maun in Botswana naar de Okavango Delta en Chobe National Park gaan. Hier zullen we ruim een week vanuit twee lodges safari's doen. Vanuit Kasane, dichtbij Livingstone gelegen, gaan we dan weer via Johannesburg terug naar Nederland.

Ik lees over de vele vogelsoorten die in zuidelijk Afrika voorkomen. Zo zijn er wel acht soort ooievaars. In Zambia hebben we de zadelbekooievaar met zijn prachtige rood-geel-zwarte snavel al leren kennen. Maar ook de yellow-billed stork en de maribou zullen we wel te zien krijgen. Natuurlijk hopen we ook de grootste vogel die op aarde rondloopt te ontmoeten: de struisvogel.

Hopelijk maken we ook kennis met andere diersoorten. In Namibië zullen we behalve in het Etosha Park tijdens onze rondreis overigens niet heel veel dieren ontmoeten. We rijden met onze huurauto vanuit Windhoek zo'n 2.000 km door woestijnen, zandduinen en bergen. Onze eerste bestemming na Windhoek ligt in zuidwestelijke richting: het Namib Naukluft Park, een duingebied rond een lagune met in de onmiddellijke omgeving ook grillige bergen met diepe kloven. Daarna gaan we 350 km noordwaarts naar

Swakopmund. In deze stad aan de Atlantische Oceaan kun je veel activiteiten ondernemen. Ik kom hier later nog op terug, want op dit moment heb ik nog geen idee wat ons leuk lijkt om te gaan doen. We verblijven hier twee nachten en trekken dan door in noordelijke richting naar Damaraland. Misschien gaan we onderweg nog langs een grote pelsrobbenkolonie (80.000 robben) bij Cape Cross.

We komen dan in één van de mooiste landschappelijke gebieden van Namibië waarin ook de woestijnolifant, de zwarte neushoorn, de struisvogel en de springbok leven.

2 ► eerste voorbereidingen

Onze reis hebben we geboekt bij Jambo Safaris Club http://www.jambo.nl/ na een aantal aanbieders van reizen bekeken te hebben. Dat valt overigens niet mee want vergelijking van wat ze allemaal bieden is bijna niet mogelijk. Tot nu toe hebben we veel vakanties bij de SNP geboekt, zoals de reis naar Zambia in 2005.
In feite hebben we deze reis al in grote lijnen op de Vakantiebeurs in januari in Utrecht werd gehouden besproken. Uiteraard hebben we de reis verder op het kantoor van Jambo bij Berry Fuselier nader besproken en verder uitgewerkt.
Uiteindelijk zullen we 16 dagen in Namibië en 6 dagen in Botswana verblijven. Heen en terugvliegen kost natuurlijk ook 2 dagen zodat we ruim drie weken onderweg zijn.

Ter verdere voorbereiding hebben we enkele boeken gekocht: Dominicus: Namibië/Botswana/Zimbabwe, Lonely Planet: Botswana & Namibia en The Bradt Safari Guide over de Okavango Delta, Chobe en Northern Kalahari.

In verloren momenten in trein en tussendoor lees ik alvast in het boekje 'Ontdek Afrika' van de Nijmeegse uitgever Frank Sillen. Het is een special over Namibië waarin naast een algemeen gedeelte over het land zelf en de manier waarop het natuurbehoud in het verleden en ook nu wordt vormgegeven, ook veel plaats is ingeruimd voor het beschrijven van de verschillende groepen of stammen. Het gaat dan over hun ontstaansgeschiedenis en hoe zij nu hun bestaan inrichten. Zo lees ik dat de San (Bosjesmannen) de oorspronkelijke bewoners van Namibië zijn. Zij schijnen nauw verwant te zijn met de eerste mensen. DNA onderzoek zou dat hebben uitgewezen. Ze werden uit hun oorspronkelijke leefgebieden verjaagd en in reservaten geplaatst. Er is nu een organisatie die opkomt voor deze en andere onderdrukte stammen. De San leefden in het gebied van het huidige Etosha Park. Bij het plaatsje Twyfelfontein, waar wij ook een bezoek zullen brengen, zijn er nog rotstekeningen (werelderfgoed) te zien. Later krijgen de San andere etnische groepen zoals de Himba's en de Damara's als hun buren. Het zijn mensen die uit andere gebieden door de moderne westerse wereld werden verdreven en met hun kuddes over de karige weidegebieden van de hoogvlaktes van Namibië trekken.
Rond 1800 wordt Walvisbaai, de belangrijkste zeehaven van Namibië, door Nederland bezet, maar later annexeerden de Britten het. Korte tijd later werd Namibië een Duitse kolonie. Tijdens de Eerste Wereldoorlog bezetten Zuid-Afrikaanse troepen het land. Pas in 1990 werd Namibië onafhankelijk van Zuid-Afrika.
In de vorige eeuw was er geen oog voor het behoud van de natuur. Het wild werd in de ruilhandel betrokken en grote strooptochten en de runderpest van 1897 zorgden ervoor dat veel wilde dieren bijna waren uitgestorven toen er rond de vorige eeuwwisseling nieuwe initiatieven kwamen om natuurparken te stichten en het wild weer zoveel mogelijk op peil te brengen.
Intussen zijn er nog veel meer maatregelen genomen om er voor te zorgen dat er zorgvuldig met de natuur wordt omgegaan. Een belangrijke beslissing hierbij werd in 1960 genomen door de oorspronkelijke bewoners te betrekken bij het beheer van de natuur. Hierdoor ontstonden er steeds meer parken. Dank zij deze ontwikkeling kunnen wij nu genieten van dit prachtige land.

1 ► mijn eerste blog

Op deze lente-achtige dag achterin maart 2011 schrijf ik mijn eerste blog. Het is een voorbereiding op het schrijven van mijn reisbelevingen voor de komende periode: Namibië en Botswana met Richarda en Engeland met Valentijn.
De Afrika-reis is op basis van onze wensen georganiseerd door Jambo Safari Club in Diemen. De trektocht Coast to Coast hebben we geboekt bij WandelVakantie in Rotterdam.
Voorlopig zal ik schrijven over mijn voorbereidingen op onze reis door Namibia en Botswana. Hoewel ik denk weinig schrijverstalent te hebben, wil ik het toch proberen. Mijn grote voorbeeld is natuurlijk onze dochter Kirsten die al geruime tijd prachtige verhalen schrijft over haar wederwaardigheden tijdens haar reizen naar Kirgizië en andere landen die zij bezocht:
http://kirstenverpaalen.wordpress.com/author/kirstenverpaalen.
Maar er zijn ook anderen die mij hiertoe hebben geprikkeld. Bij het nadenken over onze vakantiebestemming voor 2011 heb ik vele sites bekeken en daarbij heb ik mij steeds verbaasd over de vaak prachtige wijze waarop mensen over hun reis vertellen en hun verhaal ook nog eens met mooie foto's illustreren. Dan dacht ik steeds: dat wil ik ook wel (kunnen). Enfin, ik hoop dat mijn verhalen boeiend genoeg zijn om te lezen en mocht dat niet zo zijn dan vind ik het zelf ook wel leuk om met schrijven bezig te zijn.